روی پنجه ی پا خودم رو بالا می کشم و با نوک انگشتام پنجره ی سالن رو باز می کنم. بارون با شدت ؛محکم مثل سیلی می خوره تو صورتم.مثل دختر های عاشق! که از سیلی ناگهانه ی معشوقه شون دلگیر نمی شوند که هیچ؛خوشحال  می شوند؛ با ذوق سرم  رو به حالت دعا رو به اسمون می گیرم و دست های خیسم را به صورتم می کشم:اومدی بلاخره ؟!....اووووووومدی بی انصاف؟!  چشمم به سینه ی اسمون خشک شد تا بیای... .بیای و بشوری...بشوری این ابر های تیره دل و مه سنگین سیاه دل کوفتی رو که دو هفته است؛ارزوی نفس کشیدن  و داغ دیدن کوه های توچال رو به دلمون گذاشته!  تا خفه کنی! .... خفه کنی این کلاغ سیاه قار قاروی نحس رو که دو هفته ی تموم ؛جز خبر مرگ چیزی برامون نیاورده... و جز داغ؛به دلمون نگذاشته! تمومش کن... این دل صاحاب مرده ی لعنتی بی کس ما مگه چقدر جا داره اخه بی انصاف!چقدر اه بکشیم ...؟!هان؟!... ببار!