روزگار غریبی ست نازنین......

از غصه ها می هراسی؟...باشد...مجالی نیست...غصه هایم را قاب می گیرم و به دیوار خانه می اویزم...تا شاید روزی بی تو برایشان گریه کنم...» یه گوله اتیش شبیه یه دشنه.....شبیه یه بغض... تو گلوم درد می کنه و مثل توپ بیلیارد تو زمین سرم می چرخه و هر دفعه با یک قسمت از جسم له و لوردم برخورد می کنه! خدا خدا می کنم که بشکنه و مجالی برای نفس کشیدن باشه و دریغ....                                          قطره های اشک مثل فیلم های صامت چاپلین تالاپ تالاپ بی صدا؛پشت سر  م تند تند انگار که با هم مسابقه داشته باشند سرمی خورند...                                                                  روحم توی روغن جیلیز ویلیز می کنه و شب شام روحه سوخته پلو داریم!                             تو سرم بازار مسگر هاست و انگار هزار نفر با هم می گن نیلوفر...وای نیلوفر.....نیلوفر!             احمق بودم!احمق!....که فکر می کردم با گذشت دقیقه ها و ساعت ها و ماه ها؛ درد های ادمی مثل یه زخم پیش و پا افتاده خشک می شند و می افتند   ....                                           زهی خیال باطل....و بر عکس                                                                                    اتفاقا با گذشت زمان؛زخم های ادمی عمیق و عمیق تر می شوند و به مرور از«تو» یه موجود کم تحمل و اسیب دیده و بد بینی می سازند که دیگه تحمل نشستن مگسی بروی شونه ی خود رو نداری....ضعیف شدی و نای دوباره افتادن و بلند شدن دوباره در تو نیست......     درسته! میدونم که فلسفه ی حیات همینه و ادمها به دنیا می یان که امتحان بشوند؛سختی بکشند و مثل فولاد ابدیده سردی و گرمی رو بچشند...و مشیت خداوند هم برای هر بنده ای زجر و سختیها یی به اندازه ی صبر و تحمل  او قرار می ده....می دونم...                                      اما اینکه ۱۸ سال مثل خرس بخوری و بخوابی و یک روز صبح از خواب بیدار شوی و ببینی که تو زندگیت زلزله اومده و نابود شدی و تنها؛خیلی سخته.....                                                     و سختر از ان شاید این باشه که« ۶ ماه » بعد را به سعی در قبول اتفاقات گذشته و اغاز یه راه جدید؛یه صفحه ی سفید کنی....نفس عمیق و زخم خورده ای بکشی و بگویی که باشه...شروع می کنم......شروع می کنم و                                                                  طوفانی دوباره!!!.................................................                                                     این بار شدت طوفان به سهمگینی زلزله نیست و خدا به تو رحم کرده اما یه مشکل اینجاست و اون اینه که «تو» دیگه اون «ادم سابق» نیستی.....لبا لبی و خسته...                                  و قدرت مبارزه و اینکه زندگیت  تبدیل شود  به صفحه ی اول حوادث روزنامه ها رو« نداری» .    اخه تو « خسته ای....» تصمیم به تعویض خونه گرفتیم...برای تولدی دوباره و تغییر هر چه که برامون خاطره بود.....         قلمی به دست گرفتیم  و خط بطلانی بر تمام اتفاقهای بد و خوب گذشته کشیدیم ..............  به خیال اینکه« فردا روز دیگری خواهد بود» با شوق برگ کهنه ی دفتر چند ماه اخیر را ورق زدیم و گفتیم تمام شد و حتی اگر نشده! ما تمامش می کنیم و ...........................                       هنوز شیار لبخند کنار لبهایمان چروک نینداخته بود که باز ورق عوش و شد......... مامان با صورت از از پله های خونه ای که به تازگی پسندیده بودیم و قرار بود صفحه ی جدید زندگی مان شود روی سنگ های نو ی ان زمین خورد....چشمای قشنگس پر از خون شده بود  و باز نمی شد ....صورت ماه اش مثل  چادر مشکی سیاه و کبود بود  و از دهانش گوله گوله خون می یامد..........ظاهرا خدا رحم کرده بود و دکتر گفت که فعلا چیز خاصی نیست و باید کمی زمان بگذره ...........ا انقدر گریه کردم که شوری اشکهای بی صدام تبدیل به طعم تلخ بدی شده.....همه میگن که شکر خدا کن که اتفاق خاصی نیفتاده اما من دیگه طاقتی ندارم.........یه احساس گند و کثافتی وجودم رو گرفته شبیه تنهایی و ترس و شاید هر دو............اینجا هم برام مثل اتاق شیشه ای شده که هر چقدر هم که فریاد بزنم پژواکش به خودم بر میگرده.....ببخشید اگر که زجه نامه شد..............محتاج کمی دعایم....برای ارامش و نه چیز دیگر....